Homepagina > Other langages / Otros idiomas / Altri idiomi / Andere Sprachen... > In het Nederlands > Uruguay: Over de aanvallen tegen de anarchistische beweging in (...)

Uruguay: Over de aanvallen tegen de anarchistische beweging in Montevideo

donderdag 27 september 2012

Alle versies van dit artikel: [Español] [français] [Nederlands]

Op anderhalve week tijd werden 14 kameraden gearresteerd, bovenop een afluistercampagne, achtervolgingen, pogingen tot ontruiming en aanvallen tegen de anarchistische beweging in Montevideo. Niets van dat alles maakt ons bang, het maakt ons enkel sterker. Als ze ons slaan is dat omdat we het hen lastig maken. En als we de machtigen en hun lakeien tot last zijn, zijn we goed bezig.
Er woedt een sociale oorlog die verschillende fases doormaakt. De machtigen weten het, wij ook. De pers verbergt het, herhaalt het kapitalistische wijsje en legt het idee op van een ranzige democratie die zelfs haar meest herhaalde leugens niet nakomt: veiligheid, mensenrechten, rechtvaardigheid,…
Tussen dit alles zoekt de woede haar weg.

De regering van de Tupamarosi martelt. Vertel eens wat nieuws!

De staat die het Uruguayaanse territorium bezet is niet vies van de angst en de pogingen om de controle op de bevolking opnieuw te verharden, die de verschillende progressieve regeringen van de regio naar voor schuiven (denk maar aan de ontmoetingen rond veiligheid en “antiterrorisme†die georganiseerd werden door de Mercosurii). De geest van de Arabische lente is een verre maar desalniettemin voelbare angst en Brazilië is zich aan het transformeren in een nachtmerrie voor de ondernemerskliek. Wat is de ergste nachtmerrie voor de democraten, extremisten, radicalen van de macht en andere fascisten? De revolte, de opstand die als hij ontketend wordt niet meer te controleren lijkt. Een woede die niet langer kan worden afgeleid door voetbal, de aankoop van merkkledij of van geestverruimende substanties. Het is op dat punt dat degenen die het “vuile werk†van Bonomi, Tabaré en Mujicaiii opknappen verschijnen. De ordetroepen in dienst van de autoriteit. Het is daar dat de soldaten die werden opgevoed door rechts en gespecialiseerd door links in de aanval gaan.

De gewelddadigen, gemaskerden, anarchisten.

Allerlei soorten holle frasen vulden dezer dagen de monden van de journalisten. Van de anarchisten dit en dat, van de tactieken van stedelijk geweld, van minderheden etc., etc. De gewelddadigen van de 14de augustus, de radicalen, de geïnfiltreerden in alles, zelfs in de spionkop van voetbalploeg Peñarol (alsof er daar infiltratie van anarchisten zou nodig zijn om anti-flikkengevoelens aan te wakkeren). Op alle fronten was de éénheid voelbaar tussen de politierepressie, de politieke coördinatie en de voorbereiding door de pers. De aanval op verschillende punten. De staat verdedigt zich heftig. Maar waarvoor? Het leger dat de bestaande orde handhaaft (pers, flikken, militairen, politiekers etc.) ontplooit zich vandaag onder de paraplu van een ongeziene consensus tussen links en rechts over de versnelling van de kapitalistische ontwikkelingen. Ver voorbij het electorale spel, worden de belangrijke bases voor de ontwikkeling van het kapitaal door geen enkele partij ter discussie gesteld. De mega-mijnbouwprojecten, de bosbouw, de installatie en coördinatie van de IIRSA-planiv, de politieke, economische en militaire integratie gaan door. Het is dus noodzakelijk om elk verzet of elke kiem ervan te vermijden. Het is noodzakelijk om zij die niet onderhandelen, de “gewelddadigen†te stoppen.

En stap verder…

En wat te zeggen van het geweld? Voor ons is het geen “politieke keuze†zoals de wijsneuzen in de faculteit sociale wetenschappen denken. Het is geen keuze, en al zeker niet politiek. De keuze die we wel maken is om te proberen leven op de enige manier die ons waardig lijkt: vrij. Door niet te zwijgen en door te handelen als we zien dat de dingen slecht gaan. We kiezen ervoor ons te verzetten en ons te verdedigen. Hier (wars van de favoriete spelletjes van de pers, de syndicale chefs en politiekers) zijn er geen gewelddadigen of niet-gewelddadigen, goeden en slechten, of andere categorieën van de macht. Wie nog nooit de woede voelde, de goesting om zich te verzetten tegen de miserie, van op te staan en te springen bij zoveel miserie, die heeft simpelweg geen bloed in de aderen. Wie wordt er niet razend bij het zien van de zaakjes van de politie met de pasta base, de miserie van het werk of de smaak van het water van de OSE? Het geweld is natuurlijk in deze kapitalistische wereld, het verzet ertegen een vitale noodzaak.

En nog één…

We ontkennen onze misdaden niet en zullen dat ook nooit doen. We willen en we vechten voor de vrijheid, en dat is een grote misdaad tegen de macht.
We willen geen label van vrijheid, abstract, bruikbaar door eender wie.
Daarom brengen we de solidariteit, de wederzijdse hulp en het verzet in de praktijk en het is die praktijk die ons onvermijdelijk in botsing brengt met een wereld die ons altijd maar dieper doet vallen. Vandaar de beledigingen, de dreigementen met marteling en verkrachting, vandaar het pistool tegen het hoofd van een kameraad in het commissariaat, vandaar het verplicht uitkleden en de klappen. Vandaar de grimmigheid. Maar de angstcultuur zal ons niet kleinkrijgen.

Maar waarom glimlachen jullie? Vragen ze zich af…

Wij passen niet een slachtofferrol. Als we praten over deze nieuwe slag tegen de anarchistische beweging is het om al die andere slagen te tonen die we incasseren in de wijken en die door de politie worden stil gehouden. We kunnen praten, we zijn er goed in en we zijn vrij en sterk genoeg om niet te zwijgen. Het waarom van zovele opeenvolgende slagen tegen de beweging beantwoordt aan een groei die ze niet hebben kunnen afremmen. Ze beantwoordt aan het verlaten van de angst en het einde van het vertrouwen dat een deel van samenleving had in de progressieve regeringen. We worden hard behandeld omdat de regering zich verplicht zag om haar flikken en geheime diensten carte blanche te geven tegenover onze aanwezigheid die alle parlementarismes (ook de marxisten en linksen) op straat voorbij heeft gestoken. Tegenover de directe actie die niet wil marchanderen, die niets vraagt. We worden hard behandeld omdat er een besmettelijke praktijk van zelforganisatie is ontstaan die een echte dialoog voortbrengt. Eén tussen gelijken en niet met politiekers of ondernemers. We glimlachen omdat de wind goed zit en omdat we ons weten te verdedigen.

De spiegel van de macht.

Waar ze ook kijken, ze zoeken altijd zichzelf. Tijdens hun ondervragingen, wanneer die niet gebaseerd zijn op simpele beledigingen of dreigementen, zijn ze op zoek naar zichzelf en hun nood aan chefs, aan iemand die zegt wat ze moeten doen. De macht heeft vijanden nodig maar het komt haar niet goed uit dat deze zich niet verkleden als terroristen, dat ze niet willen regeren of geen autoriteit kennen. Het gebrek aan respect op alle terreinen kan volgens de inlichtingendiensten niet van meer dan één groep personen komen, kan niet zonder leiders zijn of zonder grote georganiseerde structuur om angst in te boezemen. Maar wij die rondlopen in de straten weten dat hun sociaal krediet uitgeput is, dat de kameraden met veel zijn en dat ze op geen enkele manier beantwoorden aan de logica van de partijen. Slecht voor hen maar het is zo.

Wij anarchisten zijn niet degenen die een gezondheidssysteem in stand houden dat dood en ziekte genereert, wij organiseren geen mega-politieoperaties in de arme wijken, het zijn wij niet die het milieu plunderen en vernielen en wij houden al zeker de business van de pasta base niet gaande in de wijken. Het zijn wij niet die tegen de jonge gasten zeggen dat ze niets waard zijn als ze geen kleren van een bepaald merk hebben of gevangenissen bouwen om hen later in op te bergen.

Maar we zijn ook geen gehoorzame burgers, we zijn ook geen deel van zij die vergeten, en zullen dat ook nooit zijn. Wij zijn deel van zij die altijd hebben gevochten, zoals we broeders zijn van iedereen die waar ook ter wereld vecht tegen een systeem dat het leven ontkent. We geven impulsen aan de rebellie om meer en meer vrijheid te bekomen, en we zullen dat altijd blijven doen. Ze wilden de armen uit het zicht van de toeristen bannen om een illusie van consumentisme te creëren. Maar niet iedereen is hier klant of onderworpene. Ze kunnen niet iedereen bedekken. Niet iedereen geeft zich over.

Anarchisten
Montevideo, augustus-september 2013